Waar twee weken vakantie nog te overzien zijn, is het lastig je voor te bereiden op een lange reis. Laten we er niet omheen draaien, de voorpret is leuk, maar ook ellendig. Wekenlang zijn er lijsten gemaakt, instanties bezocht en is er gestrest over van alles en nog wat.Tegelijkertijd is het belachelijk onwerkelijk, bij elke vraag over onze reis rolde er zonder problemen twaalf landen van mijn lippen alsof ik een boodschappenlijstje opnoemde. Het is waarschijnlijk ook onmogelijk om je de veel(zijdig)heid van deze landen te beseffen zowel vooraf als tijdens en erna.

Waar Roel de coolste dude van de planeet is ben ik dat zeker niet. En toen ik enkele weken geleden al moeite had het droog te houden bij Toy Story 3 (daar waar Andy afscheid neemt van zijn speelgoed nota bene) zag ik het lijk al drijven. Ik zou wekenlang een jankend wrak zijn.Verbazingwekkend heb ik het toch zeker tot aan de parkeerplaats van Schiphol droog gehouden. En de reden is wederom dat zo’n grote reis gewoon niet te bevatten is. En het afscheid is tot op het laatste moment allemaal erg surreal.

Daarom heb je iets nodig, een soort van overgangsritueel. Waar Afrikaanse jongens enkele dagen op jacht gaan en terug komen als man en er bij sommige volken lustig op los getatoeeerd wordt om een bepaalde overgang te bepalen, moesten wij van brave Nederlanders weer in stoere avonturiers veranderen. Wij gingen niet op jacht en kregen ook geen tatoeage. Wat wij kregen was veel erger...

Wanneer je denkt dat afscheid nemen van je familie en vrienden erg is, think again. Van de vliegreis springen me nu nog de tranen in de ogen. Lees en huiver:

Nog hevig nasnikkend begon het bij de metaalpoortjes op Schiphol, waar ik natuurlijk weer piepte en als gevolg daarvan uitgebreid en public befoefeld werd. Bij het boarden bleek vervolgens dat we een half uur vertraging hadden, maar dit konden we nog hebben. Dat dit tot gevolg had dat we als een dolle door Madrid Airport (met de metro) moesten was ook nog geen probleem. Na een vlug broodje (Pain de Madelaine met PanPankaas) waren we weer zo goed als nieuw en klaar om te boarden…

“Heeft u nog voorkeur voor een plaats aan het raam of het gangpad?” Een vriendelijke vraag van de grondstewardess op Schiphol. Hoewel een raamplaats veel voordelen heeft gaf de mogelijkheid tot benen strekken in het gangpad de voorkeur en kozen we voor plaatsen aan het gangpad. 35D en 35E waren onze plaatsen. Ik kon bijna opnieuw janken toen ik zag dat de rijen aan het raam maar twee plaatsen hadden. De stoelen A en C die gezellig naast elkaar stonden. Een daarvan zat aan het raam en de ander aan het gangpad. Als het op dat moment had gekund om iemand uit een stoel te kijken dan had ik dat gedaan.

Nu zaten we in de middenrij van het vliegtuig waar de stoelbekleding duidelijk maakte dat het hier niet om een nieuw vliegtuig ging, maar om eentje die misschien wel eerder het levenslicht zag dan wijzelf. De middenrij dus. Nog mazzel want het televisiescherm (dat vooral in dertig tinten geel uitzond) hing ook in het midden. De drie films werden achter elkaar aan het einde uitgezonden. Ik denk dat dit bewust zo gedaan is, want na uren lang hangen zonder in-flight entertainment begonnen de eerste passagiers zich al moedeloos richting de vliegtuigdeur te begeven. Van de films leerden we dat je blijkbaar brieven op een muur in Verona kunt plakken en dat de zoon van de Men in Black verstand heeft van oosterse vechtkunst.

Om de ellende compleet te maken zou ik graag willen zeggen dat het eten verschrikkelijk was. Tuurlijk het was niet lekker. Vliegtuigeten moet het vooral hebben van de gratis cola, de bakjes fruit en de toetjes. Maar toch ik heb veel slechter gehad.

Deze kleine vorm van vreugde moest natuurlijk vakkundig de kop ingedrukt worden. En deze taak kun je prima overlaten aan het kundige personeel van Iberia. Het acceptabele eten werd namelijk aangeleverd door ’s wereld meest onvriendelijke cabinepersoneel.

En dit hele gebeuren duurt dan zo’n uurtje of elf. En daar komt de rite de passage weer om de hoek kijken. Dit overgangsritueel was precies wat we nodig hadden. Want geloof me al na zo’n acht uur wilden we alles worden behalve brave Nederlanders (desnoods Afrikaanse krijgers) als ze ons maar alsjeblieft uit dat verrekte vliegtuig zouden laten.

Dus volkomen lamgezeten kwamen we dan ook aan in Sao Paulo, waar we deden wat we beloofd hadden tijdens onze vlucht. We werden plotsklaps weer de ervaren reizigers die druk op zoek gingen naar de airport bus. (Lees: Roel liep heen en weer op zoek naar de juiste bus, die natuurlijk te laten kwam. En ik bewaakte de lading tassen met mijn sjagrijnige smoelwerk. Wat natuurlijk prima lukte.)

De eerste indruk na een nachtje Soa Paulo heeft bij mij vooral het besef gekweekt waarom de Brennickmijertjes jarenlang de rijkste Nederlanders waren (lees: een C&A tegenover ons hotel). Roel daarentegen zal vooral de herrie van blaffende honden, de voetbalwedstrijd met bijbehorend gejuig en geboe en het aansluitende vuurwerk herrineren, maar dat is van horen zeggen want daar sliep ik uiteraard gewoon doorheen.

De volgende dag liep als een zonnetje met een vlug maar lekker ontbijtje en de korte vlucht naar Montevideo in een allerschattigst nieuw vliegtuig. Het vliegveld van Montevideo is werkelijk een plaatje en dat de landelijke bank schilderijen van Van Gogh als reclame gebruikt geeft meteen een welkom gevoel. Meer over Montevideo volgende keer.