Montevideo een stad die tot de verbeelding spreekt, simpelweg omdat het zo onbekend is. Bij veel onbekende steden heb je toch wel een bepaald beeld, bijvoorbeeld door bekende gebouwen of omdat je ze regelmatig op tv ziet verschijnen. Montevideo (MV) heeft dit niet. Om jullie toch een beetje een beeld te geven van deze stad is een foto eigenlijk het meest geschikt, maar het laden van die krengen is een drama, dus ik zal het proberen met duizend woorden:

Wanneer je wegrijdt van het werkelijk beeldige, ruim opgezette vliegveld valt als eerste de stralend blauwe lucht op. Het zonnetje schijnt alsof het hoogzomer is, en dat bij een temperatuur van 11 tot 14 graden. Vanaf het vliegveld beland je in het BelAir van MV, de meest prachtige huizen en tuinen die versiert worden met palmbomen.

Dan is er de boulevard, wanneer je hier vandaan naar het water kijkt zou je zweren dat je de zee ziet. De golven, het water tot aan de horizon, de gigantische schepen. Alles schreeuwt dat dit wel de zee moet zijn. Maar nee, het is een rivier. Zoek MV even op de kaart en je ziet dat het richting Buenos Aires inderdaad meer een rivier wordt, wanneer iets een rivier is en wanneer een zee is moeilijk vast te stellen dus ligt de grens een stukje verderop bij Punta del Este. En hierdoor bevindt MV zich aan een ruim 200km brede rivier.

Een daaraan ligt dus die boulevard. Kilometers lang. En dat moet ook wel, want de Montevideanen(?) zijn een actief volkje. Er wordt druk gefietst en de hoeveelheden hardlopers zijn niet te tellen. Om de zoveel kilometer ligt er een strandje, maar daar rennen ze met deze temperatuur nog even omheen.

De stranden worden nu dus vooral nog bevolkt door honden. Hoewel we hier en daar wel een zwerfhond hebben gezien (gelukkig vooral nog heule zielige ipv enge), hebben de meeste honden toch gewoon heel gezellig een baasje. Want naast rennen en fietsen, houden de MV’s ook van honden. Deze honden gaan naast het strand ook uit hun dak op de vele grasveldjes en pleintjes.

Het is op deze velden en pleintjes dat je ziet dat MV’s ook van hun kinderen houden. Ok, het ziet er hier en daar wat gammel uit, en het voldoet vast niet aan de ontzettend saaie standaarden van Nederland (denk: een wipkip op een rubberen mat), maar wat hebben ze een plezier. Er wordt veel geschommeld, en rolschaatst en natuurlijk niet onverdienstelijk gevoetbald.

Aan een van deze pleintjes (zonder speeltuin, maar wel met fontein, want daar houden ze ook van) ligt onze talenschool. Ons huis ver van huis gedurende de komende weken. We ‘wonen’ in de zogenaamde Oude Stad, het –al zeg ik het zelf- leukste stukje van MV.

In dit gedeelte kom je de meest prachtige oude gebouwen tegen. MV’s houden van oude gebouwen en deze liefde zorgt ervoor dat ze alle moeite steken in het onderhouden van juist deze gebouwen. Dat zie je dan weer als je het centrum inloopt. Daar staan namelijk niet zulke oude gebouwen. Deze jaren ’80 blokken waar elke meter een airco buiten hangt als ware het de zoon van Wacko Jacko. Deze onderhouden ze dan weer niet zo goed, en gelijk hebben ze want mooi waren ze toch al nooit.

In deze hele lange straat zitten heel veel winkels. Een van die winkels is onze supermarkt. Waar wij natuurlijk helemaal niks kunnen vinden. En waar het bestuitziende groente & fruit de selectie van de Appie niet zou halen. In de supermarkt blijkt ook dat MV’s houden van grapjes & recycling. Op zichzelf staand een prima combinatie, maar lastig wanneer je op zoek bent naar melk of yoghurt. Niet te vinden. Of toch wel? Melk en yoghurt gaat in een zak. Gewoon zo’n platte die je open moet knippen. In Nederland zouden we er diepvrieserwtjes in doen, of carameltopping. Hier doen ze er dus melk in. Wij hebben maar een fles water gekocht (volledig overbodig, want het water drinken we gewoon uit de kraan) om de overgebleven melk in te deponeren. De aangebroken zak yoghurt zit op hoop van zegen met een wasknijper vast. Kijk en dit zijn dus van die dingen die niemand je vertelt.

Dingen die je wel verteld worden is dat je als twee blonde dutchies verschrikkelijk gaat opvallen in Zuid-Amerika. Logisch ook want we hadden al vastgesteld niet zo veel van MV te weten. Dus wisten we ook niet dat deze stad een dusdanige diversiteit aan mensen bevat dat je als blonde Nederlander totaal niet opvalt. Wanneer we langs de gezellige kraampjes lopen die dagelijks bij ons om de hoek worden uitgestald, kunnen we zonder problemen naar het koopwaar kijken zonder ook maar enigszins lastig te worden gevallen.

Nu denk je misschien dat Mv’s er niet van houden om anderen lastig te vallen. Maar dat is ook niet helemaal waar. Het lastig vallen doen ze vooral ’s nachts. Wederom is dit van horen zeggen want ik slaap ’s nachts. Maar ons blok schijnt tussen 23:00 en 6:00 een geliefd racecircuit te zijn. Begeleid door geluiden van het lompe optrekken, luidruchtige muziek, hier en daar wat geschreeuw en een incidenteel autoalarm.

Maar ga er nou niet van uit dat MV bevolkt wordt door bendes asociale tokkies, want niks is minder waar. Want hoewel het vooral richting de haven (waar we gisteren wegens een feestdag een kijkje mochten nemen) duidelijk wat armoediger wordt en halfafgebroken huizen, zwerfhonden en smoezelige kinderen het straatbeeld vormen, voel je je nergens echt onveilig. Daarnaast is een wandeling door deze zogenaamde “getto” essentieel om uit te komen bij een Zuid-Amerikaanse foodcourt waar de gezelligheid voor een groot deel bepaald wordt door de bijna complete koeien die op de grilplaten liggen te sudderen. Hierover later vast meer.

Al met al is het hier vooralsnog goed toeven. De stad is een beeldschoon, maar niet in een obvious way en barst van het karakter. De mensen lijken begrepen te hebben hoe je moet leven; genietend in het zonnetje met wat 'mate', joggend over de boulevard, spelend met hun hond of kinderen, of gewoon in een van de gezellige barretjes. Dat je door de grote verschillen tussen mensen en het gebrek aan het grootschalige toerisme van blanke westerlingen hier gewoon anoniem kan rondlopen maakt het helemaal af.