Wanneer je aan het reizen bent hangt je reisplezier vaak ook een beetje van anderen af. Waar je thuis kieskeurig in je vriendschappen kunt zijn, is het on the road soms maar een beetje ‘roeien met de riemen die je hebt’. En niet elke riem roeit even lekker. Wanneer je een trip met een groep maakt kan dit dus goed of slecht uitpakken en ook in je woonsituatie kan dit een wereld van verschil betekenen.

De mensen die uiteindelijk goed bevallen (je beste vrienden voor even) krijgen altijd een ereplaatsje in de verhalen. Ze mogen gewoon met hun eigen naam genoemd worden. Voor de rest geldt deze eer niet. Rare snuiters die je onderweg tegenkomt moeten genoeg nemen met een bijnaam. Eentje die bij hun past.

En zo wil het dus dat onze voormalige buurman Napoleon helemaal geen Napoleon heeft. Sterker nog hij heeft een hele normale naam, die jullie nooit zullen weten. Napoleon blijft namelijk in de overlevering Napoleon en ook wij zullen ons zeer binnenkort niet meer zijn echte naam kunnen herinneren.

Voor ik verder ga moet ik nog wel iets rechtzetten: Napoleon dient uitgesproken te worden al in de reclame van de zuurtjes. Dat wil dus zeggen heel snel en met een franse toutch.

We gaan verder met onze buurman. Onze enige buurman, want de andere studenten wonen elders. Napoleon was natuurlijk Frans en bevond zich al enkele maanden op het Zuid-Amerikaanse continent. Ik denk dat hij daardoor de franse (en Engelse) taal een beetje verleerd was, want hij sprak de eerste dagen (Lees: toen wij nog geen Spaanse les hadden) alleen maar Spaans. Roel probeerde nog beleefd in het haf Spaans/ half Engels te antwoorden. Ik heb hem gedurende die dagen aangekeken alsof hij gek was, en hem rijkelijk getrakteerd op afgemeten glimlachjes.

Na een paar dagen viel het kwartje, wij zouden niet met hem in het Spaans gaan converseren. Dus nam Napoleon een wijs besluit: Als de berg niet naar Mohamed komt… En op een mooie dag bleek dat Napoleon ook Engels sprak (zover je het Engels van de Fransen Engels kunt noemen).

Dit bleek in eerste instantie een vooruitgang in onze band. Omdat hij al maanden in Argentinië en Uruguay was, had hij vast veel nuttige informatie. Gelukkig wilde hij deze informatie met ons delen. Dus wanneer wij hem vroegen naar leuke goedkope eettentjes kwam hij op de proppen met een restaurant waarbij je de wijn uitkiest en vervolgens een daar op aangepast verrassingsmenu krijgt. Mochten we in januari terug zijn, dan kun je er vanuit gaan dat we ons geld in dat restaurant hebben opgemaakt.

Ook in Montevideo kende Napoleon enkele culinaire pareltjes waar je voor zo’n 100 dollar (!) heerlijk met z’n tweeën kon eten. Daarnaast kende hij vele hippe nachtclubs (gaap) waarvan ik me afvraag of hij er ooit binnen is gekomen.

Napoleon is net als zijn naamgenoot niet al te groot van stuk en valt ook zeker niet in de categorie knappe clubganger. Daarnaast weet hij een briljante karikatuur van zichzelf te maken, door dag na dag in dezelfde kleding te verschijnen. Wanneer hij naast je staat uit te wijden over een van zijn culinaire hoogtepunten ruik je ook meteen dat er hoogstwaarschijnlijk maar een versie van deze outfit is.

Ja Napoleon is wat je noemt een ‘character’. Paradoxaal genoeg kwam de man die elk exclusief restaurant van het Zuid-Amerikaanse continent had bezocht bij ons in de keuken niet verder dan het magnetronnen van pizza’s en andere kleffe broodjes. Hij was dan ook verrast te zien dat wij elke dag kookten.

Zoals je misschien begrijpt is Napoleon niet lager met ons. Afgelopen zondag vertrok zijn vlucht naar La France. Voor geen van allen een groot verlies en het afscheid was magertjes: “Bye, have a nice flight”. Maar mochten we hem gaan missen dan is het minuscuul openen van zijn slaapkamerdeur voldoende om hem te herinneren aan de geur van een hele foute parfum met een heleboel zweet. Ik denk dat die deur dicht blijft.

En nu moet ik jullie teleurstellen. De verwachtingen zijn vast hooggespannen, want is onze nieuwe huisgenoot iemand die via de muren van onze school naar boven klimt? Draagt hij veel blauw en rood? Of lijkt hij simpelweg enorm veel op Tobey MacGuire?

Helaas, we wonen vanaf zondag met z’n tweeën. Dus we verkeren allebei in prima gezelschap. ’s Avonds hebben we het hele pand voor onszelf! De tv kan zo hard als we willen en wij bepalen wat er op is (In Roel’s geval van alles wat, want die lijkt maar niet te kunnen kiezen tussen alle briljante digitale zenders: in het Spaans: los Simpsons of les Increibles, of beter, met Spaanse ondertitels: two and a half men!).

Ja het is prima zo even met z’n tweeën in zo’n ruime woning, dus van ons mogen mensen als Napoleon wegblijven.

Wat overblijft is Spiderman. Letterlijk Spiderman. Een rood met blauw gemaskerd figuur die de straten van Montevideo onveilig maakt met zijn camera. He’s all over the place. Por que? Wij weten het niet?

So feel free om uit te zoeken wat Spiderman doet in Montevideo. And let us know…