Uiteindelijk heeft zelfs de meest exotische trip potentie om gewoonte te worden. En zo is ook ons verblijf in Montevideo (en de dagelijkse Spaanse lessen) een redelijke routine geworden. Het werd dus hoog tijd voor een weekendtrip! Met mooi weer in het vooruitzicht en Braziliaanse vrienden die naar Uruguay kwamen, besloten we hen tegemoet te reizen. Na veel zoeken viel de keus op Punta del Diablo.

Dus zo vertrokken we zaterdagochtend richting het busstation. Zaterdagochtend om 8uur is het buspubliek een mix van vroege vogels en uitgeputte feestgangers, maar het is vooral nog redelijk rustig. In een land waar het avondeten pas ruim na 22u genuttigd wordt schuift het leven namelijk een beetje op.

Het busstation was al wel levendig en hoewel we wat aan de late kant waren, zaten we ruim op tijd in de bus (manana, manana). Dankzij alle verhalen waren we wat bang over ons busvervoer, maar het was een prima bus met aardig wat beenruimte.

De reis zelf verliep prima. Heerlijk om met een muziekje gewoon lekker naar buiten te staren naar het landschap. Daarnaast viel er ook veel te verbazen: de vele liters mate die er tijdens zo’n rit verorberd worden en de afgelegen uitstapplaatsen. Zelfs in een moderne long-distancebus mag je uitstappen waar we je wilt. En mensen maken daar goed gebruik van door op de meest afgelegen plaatsen uit te stappen.

Na 4,5 uur kwamen we aan in Punta del Diablo. Een ‘duivels’ goed kustplaatsje. Asfalt doen ze niet aan dus alle wegen in het dorp zelf zijn van zand. Dat zand een bewerkelijke ondergrond voor een rijweg is blijkt als we in de auto zitten. We mochten meerijden met een medewerker van het hostel tegenover de onze en dat bewees al meteen in wat voor laid-back en vriendelijk plaatsje we waren. Zijn auto however, had geen schokdempers meer, dus het rijden door de diepe kuilen en geulen was een uitdaging.

In Punta del Diablo zouden we Eder & Betina (onze Braziliaanse vrienden) ontmoeten. Ze zouden rond 16u aankomen. We hadden het verder niet gehad over het tijdsverschil van een uur tussen de twee landen (toen we in Urugay aankwamen zaten we nog in dezelfde tijdszone als Brazilie, maar intussen lopen we een uur voor…), dus de exacte tijd moesten we naar gissen. Dus zo zaten we zonder telefoon of andere communicatiemiddelen gewoon weer eens ouderwets op iemand te wachten.

Geen probleem want van empanada’s (‘oliebollen’ gevuld met kaas, ham, olijven, …) is nog nooit iemand slechter geworden.

Toen Eder en Betina er eenmaal waren (veel later dan 16u trouwens) zijn we ’s werelds slechtste pizza gaan eten. Gelukkig was er bier en Martini.

De volgende dag was de roadtrip terug naar Montevideo. Eerst een beetje van de zon genieten op de rotsen van de pier en toen naar Cabo Polonia.

Cabo Polonia laat zich het best omschrijven als een Fata Morgana na een pittige rit door de duinen. Het bevindt zich letterlijk in the middle of nowhere en alleen de kilometers lange elektriciteitsdraden verraden dat je überhaupt ergens heen gaat. Je auto mag je 7km verderop achterlaten en van daaruit wordt je met een open truck richting het dorp vervoerd (zie foto’s). Het dorp is een soort van ultieme hippie-enclave waar de minihuisjes beschilderd zijn in vrolijke kleuren en de mensen genieten van het Zwitserlevensgevoel.

Ook de kok van het restaurant deed hier vast vrolijk aan mee, want we hebben toch al gauw anderhalf uur op onze chivitos gewacht. Nogmaals geen probleem want we zaten met onze blote voeten zowat in het zand. En zo afentoe stak een van de zeehonden even zijn koppie boven water.

Het betekende wel dat we verder niet echt heel veel rond hebben kunnen kijken, maar iets zegt me dat er ook niet heel veel ‘meer’ was. Entertainment en afwisseling kun je langs de gehele kust vinden en Cabo Polonia blinkt uit door gewoon heel relaxed niet zo veel te hebben en daardoor wel veel te zijn.

Heel anders is Punta del Este (daar hebben ze heel veel, maar is daardoor niets). Ok, het zat deze plaats niet mee doordat we er pas laat in de middag aankwamen en de lucht inmiddels grijs was, maar vooralsnog ben ik geen fan. Gigantisch veel hoogbouw en gruwelijk lange files langs de boulevard door wegwerkzaamheden. Veel grote hotelketens en drukke winkelstraten. Naast de (zo zegt men) fantastische golven hoef je hiervoor niet naar Uruguay, dit soort dingen zijn er ook vast in Zuid-Europa te vinden.

Door de files in Punta del Este kwamen we pas laat aan in Montevideo. Daardoor moesten we om 23u nog gaan avondeten. Geen probleem in Uruguay want toen we het restaurant binnenkwamen moesten we in de rij wachten, het zat werkelijk stampvol. De dag daarna hadden we tegen 21en geen enkel probleem met het krijgen van een plaatsje.

Maandag hebben we Eder en Betina rondgeleid door Montevideo en genoten van het heerlijke weer. En nu zit onze weekendtrip er weer op en gaat het ‘gewone’ leven weer verder. Gelukkig lijken we nu definitief het mooie weer van een van de stranden te hebben meegenomen.