Voor hen die er nog nooit geweest zijn is Uruguay een beetje nietszeggend land. Ingeklemd tussen twee grootheden is het eigenlijk alleen maar vaag bekend. Het levert prinsessen noch topmodellen. En hoewel er lustig op los wordt getango’d en er in februari wel degelijk een heus feest losbarst, mag het allemaal niet baten. De rest van de wereld danst het allerliefst in Buenos Aires en wanneer je behoefte voelt om gehuld in niet meer dan een string, een masker en wat veren carnaval te vieren dan is Rio de Janeiro ‘the place to be’.

Uruguay is eigenlijk maar gezegend met één nationale held: General Artigas.

Noem ons cultuurbarbaren, maar we zijn er nog niet helemaal achter wat de goede man nou precies gedaan heeft. Iets met de onafhankelijkheid van Uruguay een paar honderd jaar geleden.

Één nationale held hebben betekent dat je zijn naam overal tegenkomt. Zodra een gehucht uit meer dan één huis bestaat wordt de allereerste straat naar hem genoemd. Daarnaast kun je een hele leuke roadtrip maken langs alle pleinen die zijn naam dragen.

Montevideo heeft hiervan de hoofdprijs met een gigantisch plein (Playa de Independencia, naturalmente) met dito standbeeld van de goede man. Onder dit plein bevindt zich de tombe. Verplichte kost voor de Montevideo-ganger. Een grote, lege, ondergrondse ruimte waar de staat dagelijks twee mannen betaalt om bewegingsloos de wacht houden bij zijn graf.

Maar hoewel Montevideo niet gigantisch is, kun je deze grote stad niet vullen met één standbeeld. Wat moet een stad zonder nationale helden dan? Parken zonder grootheden en lege sokkels.

Gelukkig doet Montevideo niet moeilijk over helden, inspiratoren of gebeurtenissen. Dus wordt een wandeling door de stad een wandeling door de geschiedenis van de wereld.

Het begon allemaal met een monument ter nagedachtenis van de Jodenvervolging in WOII. Een ruim opgezet monument op een prachtig stukje gras aan de kust. Want in Montevideo mag je rustig op een mooi plekje denken aan anderen, aan gebeurtenissen. Dat je ze niet kent en hun geschiedenis niet de jouwe is maakt dan niet zo veel uit.

Vervolgens kwamen we Socrates tegen, want filosoferen kan vast ook in het Spaans. De Chinese Confucius (Confucio in het spaans) staat trots aan de ingang van een park en kijkt rustig uit over zee. Ook Uruguayanen hebben twee wangen dus waarom zou Ghandi hier misstaan? En waarom zouden we vechten in een stad waar plaats is voor zowel Johannes Paulus II én Darwin? Toch waren onze Braziliaanse vrienden redelijk verontwaardigd over de adoratie voor sommige van hún (Braziliaanse) helden. Maar wat wil je met een stad die zelfs Romulus en Remus uit Rome weten te halen.

Verrassend is het zeker, de ratjetoe van helden, mythes en gebeurtenissen, allen niet van henzelf. Moet Montevideo maar harder zoeken naar zijn eigen helden en beginnen aan een standbeeld van Forlán of Suarez? Of zijn helden, mythes en gebeurtenissen geen bezit?

Want misschien heeft Montevideo het juist wel begrepen. En zijn helden voor ieder die er in wil geloven, mythes voor ieder die ze wil lezen en gebeurtenissen voor ieder die er van wil leren.

En misschien zijn organen wel voor ieder die ze nodig heeft… Deze week is donorweek. Ben jij al donor?