Na zes weken Montevideo heb je tijd genoeg gehad om alles uit Montevideo te halen wat er in zit. Vrijdagmiddag zaten onze zes weken Spaanse les erop en kregen we een heus diploma. De laatste week hebben we op de valreep nog wat excursies gedaan. Het Palacio Legislativo (met een life-blik in de Eerste Kamer van Uruguay) en een uitkijk over de stad vanaf de 26^e verdieping van een gebouw dat verdacht veel op de Burj al Arab lijkt.

Maar er is nog één ding wat we moeten doen voordat we Uruguay kunnen verlaten; de parilla in Mercado del Puerto. Mercado del Puerto lijkt nog het meest op een ouderwetse, grote stationshal. Inclusief de hoge plafonds, maar natuurlijk zonder de rails want dat eet zo ongemakkelijk.

Deze gigantische ruimte staat volgebouwd met meerdere levensgrote barbecues. Die elk plaats bieden aan zo’n vijf koeien en drie zogenaamde excuuspaprika’s. De omheining van de barbecues is een bar, waar de hongerige zeemannen eerste rang zitten te schransen. Verder zijn het vooral stoelen en tafels zo ver als het oog reikt.

Zaterdag is de dag om te gaan, want dan is het lekker druk (lees: met zes mensen vrijwel onmogelijk om een plaatsje te vinden). Maar onze Britse vrienden gingen doordeweeks (want: rustig), maar dan ligt je vlees wel erg lang op de barbecue op te warmen (lees: uit te drogen).

Zaterdag is dé dag om te gaan volgens de LP (want lekker druk en authentiek met alle zeelui) en dat doen wij dan natuurlijk ook braaf. Met vier van onze beste nieuwe vrienden, die ook wel zin hadden in een kilootje vlees gingen we rond lunchtijd richting Mercado del Puerto. Lunch is namelijk een prima moment om uitgebreid te gaan barbecuen wanneer je moet wachten op je avondeten tot een uurtje of 22h of 23h.

Er is natuurlijk geen plek. Want het zit bomvol met zeelui en ongetwijfeld de nodige LP-bezitters. De verschillende eigenaren doen hun best om ons (een groepje hongerige gringo’s) aan hun etablissement te verbinden. Het restaurant dat ons gratis onbeperkt uit pastic glaasjes een fles champagne (of zoiets) laat slobberen wint uiteraard.

Het vlees is goddelijk en véél (achteraf als voorbereiding op Brazilie), mijn stuk heeft de grote van een flinke reuzenvuist en ook op Roel’s bord liggen twee flinke stukken (waar je er in Nederland nog geen 1 van zou eten). Nog veel verrassender was de pasta met kaassaus van onze vegetarische schoolgenoot. Want hoewel ze met name verstand van vlees lijken te hebben, maken ze ook een niet te versmaden killerkaassaus.

Na deze lunch is alles van ons Montevdideolijstje afgestreept en houdt niets ons nog langer tegen om naar Brazilie te vertrekken…