Geen Rio, geen Sao Paolo, geen Brasilia. Porto Alegre is niet de eerste keus wanneer het gaat om Braziliaanse steden. Maar Roel moet er een paar weken werken en we hebben er vrienden wonen.

Gastvrije vrienden is nogal een understatement, aangezien ze er geen probleem hebben om twee Nederlanders twee maanden te huisvesten (moet je eens proberen). En dan heb ik het nog niet eens over de Zweed die er ook nog een week of 5 zat.

Omdat ze bovenin in gebouw in een penthouse-appartement wonen genieten we vooral van het uitzicht. Porto Alegre zelf is leuk om een dagje door te slenteren, maar verder niet veel bijzonders, vooral veel verkeer.

Verder hebben de Brazilianen zich als doel gesteld om ons allemaal een handje en een ‘hug’ te geven. Na één week Porto Alegre (POA) had ik al zo’n 30 vreemde mensen geknuffeld, heel vreemd allemaal. Maar wel vriendelijk! Er waren ook veel uitnodigingen. We mochten bij iedereen komen eten, waarschijnlijk BBQen, maar daarover later meer.

We zijn veel weg geweest (ook daarover later meer) maar alles bij elkaar ook zeker een flink aantal weken hier geweest. En hoewel het niet avontuurlijk is, is het wel luxe: Eigen kamer en eigen badkamer. Airco (erg handig!). Goede internetverbinding. Binnen-BBQ (onmisbaar!) met uitzicht. Dat wordt nog wennen straks…

Roel gebruikt de tijd hier om vooral veel te werken, zodat we straks wat meer kunnen focussen op reizen. Voor mij betekent het dat er veel tijd over blijft om te lezen. Omdat ik daar thuis veels te weinig tijd voor heb (neem) was dat wel een reisdoel. De boeken zijn een mix van gekocht en ´opgedoken´ dus dat houdt het lekker divers (lees: soms zit er een ‘draak van een boek’ tussen). J

Daarnaast zijn we altijd een flink stuk van de dag kwijt met boodschappen doen. Alles gebeurt hier met de auto en er zit dus geen buurtsuper naast de deur. Na een eind gelopen te hebben, komen we in de supermarkt met Amerikaanse proporties waar we vervolgens een kwartier nodig hebben om uberhaupt van de ene naar de andere kant te komen. Wanneer je niet direct kan vinden wat je zoekt kun je daar zo ruim een half uur bij optellen. En natuurlijk zijn we elkaar ook wel eens kwijt en zijn we minutenlang op zoek naar de ander. ‘Never a dull moment in Bourbon Supermercado’.

Nu klinkt het misschien allemaal wat saai en weinig avontuurlijk. Maar de catch voor ons is toch wel echt dat we een blik krijgen in het ‘echte leven’, het leven van de (medium-)rijke Gaucho welteverstaan. We zitten niet in een hostel, maar bij mensen thuis. De restaurants waar we eten staan níet in de Lonely Planet. En andere reizigers? We hebben ze amper gezien. Een geweldige ervaring dus, zeker aangezien we hierna vast wel alle toeristische dingen gaan doen.