Worstjes, spiesjes, Calvé sausje, salade, al dan niet met pasta, stokbrood met kruidenboter, hier en daar een biertje en wat wijn, lekker weer, buiten. Hapje hier en een hapje daar, lekker van alles wat.

Dat is BBQen toch?

WRONG!

In Brasil hebben ze het hele barbecuegebeuren naar another level getild. De verbazing begon allemaal toen we bij binnenkomst bij Eder en Betina vol verbazing zagen hoe er een houten schot uit de muur werd getrokken. Hierachter bevond zich -jawel- de barbecue. Binnen. Bin-nen! Op de 8^e verdieping notabene. Vergeet de schoorsteen, als Sinterklaas naar Brasil zou komen zouden de pieten zich door een doolhof van verkoolde barbecuerestanten moeten begeven.

Maar dit hele binnenbarbecuegebeuren (iedereen heeft er een in huis, het is tenslotte net zo essentieel als een wc) biedt veel mogelijkheden. Barbecuemogelijkheden welteverstaan.

In Brasil hoeven ze nooit te wachten of Piet Paulusmao het barbecueseizoen voor geopend verklaard. “Everyday is a BBQday!”

En dat hebben we geweten. De eerste 24 uur hadden we al twee BBQs verorberd en waren we nog razend enthousiast over het hele gebeuren. Maar de frequentie begint ons als Nederlanders (lees: drie keer per jaar een BBQ-kans) toch wel wat veel te worden. We BBQen namelijk mínstens één (of twee of drie) keer per week.

Brasilstyle! En dat gaat als volgt…

Het begint allemaal met het inkopen van het vlees. Kilo’s en kilo’s vlees. Dat kan hier, want het kost geen drol. Vervolgens gaat dat op de BBQ op, tsja op wat eigenlijk? Spiezen dekt de lading niet dus laten we het voor het gemak zwaarden noemen. J

Er wordt begonnen met worstjes. En eenmaal gaar worden deze in plakjes en naast een bergje paneermeel(?) geserveerd. De gastheer komt zo’n 17 keer langs en je neemt bijna alle 17 keren een stukje omdat het: A, lekker is, en B, je denkt dat dit het wel zo’n beetje is.

WRONG!

Terwijl jij niksvermoedend worstjes aan het prikken bent ligt op de BBQ de rest van de kinderboerderij zachtjes op te warmen. En zo kan het dus gebeuren dat je als naieve Europeaan met een volle maag aan tafel gaat.

Ergens in een hoekje staat een tafel met wat salade in zulke hoeveelheden dat wanneer je twee plakjes tomaten opschept je ook de salade van twee anderen aan het eten bent. Later kwam ik er achter dat dat helemaal niet uitmaakt want niemand eet dat anyway.

Eenmaal aan tafel komt de gastheer wederom langs. De plakjes worst hebben plaatsgemaakt voor grote stukken vlees en beleefd neem je van alles wat. Bij elkaar opgeteld heb je een kleine kilo aan vlees op je bord liggen. Je prijst je gelukkig dat deze BBQs niet worden afgeleid door –hun inziens- futiele zaken als sausjes, broodjes en salades, want je begint je al af te vragen hoe je dit ooit naar binnen gaat werken.

Eenmaal bijna bij de laatste paar happen aangekomen staat de gastheer wederom aan je tafel met drie halve koeien. En jammer-de-bammer van die halve kinderboerderij die je zojuist naar binnen hebt pogen te werken, want “dít is echt het lekkerste stukje”. “DIt moet je gewoon proeven”. Weigeren is onbeleefd en vereist daarnaast ook een hard van steen want volwassen mannen kunnen kijken als puppy´s wanneer het gaat om hun gebroed. Gebraad, pardon.

Inmiddels hebben we het trucje door. Langzaam eten, niet al je kruid verschieten bij de worstjes. En hopen op het beste...

Oh ja, daarna is het dessert. Daar ga ik geen woorden aan vuil maken. Zie boven.

Om het eetgebeuren maar even op één hoop te gooien zal ik ook gelijk de AllYouCanEatBuffets (AYCE) behandelen. En het gebrek eraan in Nederland. En waarom dat zo is.

In Brasil doen ze niet moeilijk over het weggeven van eten. Je betaalt een bepaald bedrag (desnoods per kilo) en vervolgens snaai je van alles naar binnen. In Nederland is het bedrag vrijwel altijd wat aan de hoge kant en gaat het met name om één soort voedsel (denk aan onbeperkt SpareRibs of Mossels;) ), waar je naar verloop van tijd (eerder dan je denkt) wel vol van zit.

Het gezegde zegt het al: “verandering van spijs doet eten” dus één soort voedsel onbeperkt aanbieden is voor amateurs.

Dus zo waren we in een Mexicaanse AYCE al flink onder de indruk van de lange rij met eten die het mogelijk maakte om minstens 12 verschillende wraps en taco’s samen te stellen.

Maar stel je nou eens voor dat je daar na een tacootje of wat wel klaar mee bent? Dan is er altijd nog de immer rondwandelende bediening met zo’n 18 verschillende soorten quesedilla’s.

Het pizzarestaurant van vorige week overtrof dat nog een beetje. Midden in de ruimte stond een zeer uitgebreide salade- en fruitbuffet. Waar we uiteindelijk één stukje meloen van hebben genuttigd want je moest er naartoe lopen (lopen gaat wat lastiger sinds we 10 kilo zijn aangekomen). Veel makkelijker waren de pizza’s die elke minuut aan je tafel verschenen. You name it they’ve got it. Ook een; niet vier, niet vijf, niet zes, maar zeven-kazen-pizza. :p

Wanneer al dat hartige allemaal wat zwaar op de maag gaat liggen kun je moeiteloos overschakelen naar de zoete pizza’s. Chocola (bruine en witte), aardbeien, banaan. En er kwam er zelfs een met hagelslag voorbij! Na afloop kon je ons rollen.

Ook op de universiteit kan een AYCEgebeuren niet ontbreken en natuurlijk hebben we daar ook flink gebruik van gemaakt. In mijn geval: de sushibar geplunderd! :p Ik snap niet hoe mensen nog aan studeren toekomen daar.

Dit alles was waarschijnlijk nog niet zo’n probleem geweest, veel mensen kunnen dit allemaal prima aan. Wanneer we om ons heen keken zagen we de goede voorbeelden. Mensen die bij een AYCE rustig een hapje eten zonder over de grens te gaan.

Helaas zijn wij Nederlanders. Spaarders van suikerzakjes. Het enige land ter wereld waar er niet ge-re-filled wordt. Want wij kunnen dat niet aan. En natuurlijk wil je als wereldreiziger gezien worden als Nederlander en alle Laagsche-Landen-Gebruiken soepel van je af laten glijden. En dat lukt best: We kijken niet op van een graadje of dertig, drinken vrolijk de lokale drank mee en praten hier en daar wat Portugees. Helaas verdwijnt dit alles wanneer je een Nederlander bij een All You Can Eat buffet zet. Dan gaan de radertjes draaien. Want eenmaal betaald is alles gratis! Dus hoe gaan we dit aanpakken. Hoe gaan we zoveel mogelijk van al dit gratis eten verorberen.

En dan komt het moment dat je jezelf betrapt op de meest gruwelijke gedachte. Dat je tas vol zit met bikini’s, bergschoenen en muskietenspray, maar dat je één essentieel ding bent vergeten… Tupperwaredoosjes.

Uiteindelijk bleek de oplossing deze plaatsen gewoon maar te vermijden (10 kilo aankomen is genoeg). En de BBQ’s voor lief te nemen…