Al lang voordat er ook nog maar een kerstlichtje brandde was het kerstplan al gemaakt. Wij zouden met z’n vieren richting Santa Cruz vertrekken om ons daar te voegen bij Eder & Betina’s families. Eenmaal daar zouden we ons te goed doen aan een geweldig kerstdiner en vast ook nog een bbq of 3.

En toen brak de ochtend van 23 december aan…

Au!

Blaasontsteking.

Nou zijn ze hier in Brazilie nogal van de pillen. En nadat ik Eder het nieuws verteld had, kreeg ik verhalen over de Eerste Hulp, onderzoeken en urologen! Huuuh! Wat is er mis met gewoon je plasje inleveren?

Dus ik besloot het maar gewoon uit te zitten. Maar omdat ‘zitten’ (op de wc welteverstaan) in dit geval ook de juiste woordkeus is, stond het hele familiebezoek me opeens stukken minder aan. Om nou bij een ander dertig keer per dag naar de wc te wandelen met je chaggerijnige hoofd. ;)

Dus Roel en ik bleven thuis (lees: in Porto Alegere). Ik was er klaar voor om met liters water het hele gebeuren te lijf te gaan, zeker nadat er gedreigd was met de Eerste Hulp en urologen.

Op de dag van kerstavond is Roel naar de supermarkt gegaan en heel kerstig een pizza gekocht. Daarnaast ook nog een hele berg aan rood en blauw fruit, maar helaas geen cranberries. En een pot augurken, hé Deb. ;)

Vervolgens hebben we er een Oud Hollandsche kerstavond van gemaakt met Serious Request en Flappie. Helaas konden we niet gourmetten (in Brazilie kennen ze alleen grote stukken vlees), maar doordat de airco aanstond was het toch nog een beetje frisjes. Voor de sneeuw konden we helaas niks verzinnen aangezien het 30+ graden is.

Toen we ’s avonds eenmaal in bed lagen begon het wel gezellig te stormen. En dan storm in de tropische versie, dus die gaat nog een stukje harder. Toen ik eindelijk sliep (na de buikpijn overmeesterd te hebben met wat ibuprofen) voelde ik opeens een druppel…

…Op mijn been. De tropische storm was zich vakkundig een weg door het plafond aan het banen. Recht op mijn been. Zo stonden we dus op kerstnacht de pannen uit de keukenkastjes te trekken.

Op tweede kerstdag ging het beter, dus we zijn vol goede moed richting het strand vertrokken. Twee heerlijke dagen aan zee gehad. Warm water en fatsoenlijke golven. Dus we hebben ons prima vermaakt, mede dankzij de mevrouw naast ons die vriendelijk aanbood om op onze spullen te passen terwijl wij ons als kleuters de golven in lieten storten. Alle horrorverhalen over Brazilie ten spijt, wij zijn echt zoveel aardige mensen tegengekomen. Het voordeel van het verblijven in een niet-toeristisch gebied (iedereen wil met de vreemde “Europeanen” praten).

Helaas deed het water drinken niet wat het moest doen en met een 14 uur durende busrit in het vooruitzicht besloten we op 30 december toch maar weer richting Porto Alegre te vertrekken. Daar mocht ik, bij het ontbreken van huisartsen, alsnog naar de uroloog. Het vraaggesprek ging ongeveer zo:

Uroloog: Waar heb je last van?

Laura: Ik heb blaasontsteking.

U: Heb je ook pijn?

L: Ja een beetje.

U: Drink je genoeg water?

L: Litertje of 5 á 6.

U: Woon je in de buurt van Amsterdam?

L: ??? Uuuhm? Nee?

Blijkbaar was het consult over en gingen we nu over op koetjes en kalfjes, maar dat kwartje viel pas héél laat bij mij. J

Nadat Eder nog even de secretaresse overgehaald (lees: bedreigd) had om wat officieel papierwerk (voor de verzekering) te regelen, stonden we met recept en heel wat Braziliaanse Reais armer weer buiten. Antibiotica opgehaald en weer terug naar huis.

We hadden besloten om toch maar weer een paar dagen in Porto Alegre te blijven. En wederom een feestdag met z’n tweeen door te brengen. In dit geval vonden we dit niet zo erg. Er waren wat feestjes waarvan we nog niet zo goed wisten wat we er van moesten vinden. Dus de achtste verdieping met uitzicht over de stad, leek ons prima.

Oudjaarsdag flink wat lekkers ingeslagen. Geprobeerd het gebrek aan oliebollen te vergeten. Niet helemaal gelukt. Om 21:00 stilletjes het Nederlandse nieuwjaar gevierd en daarna gewacht totdat wij ook aan de beurt waren.

Voor wat betreft het uitzicht op het vuurwerk vanaf ons penthouse: Het uitzicht is prachtig. We hebben vooral veel gebrek aan vuurwerk gezien. Er waren welgeteld maximaal vijf plaatsen waar er wat werd afgestoken. En onze straat was leeg. Het was een ervaring zeg maar. Roel met zijn miniflesje champagne en ik met mijn flesje nepchampagne, die luisterde naar de naam “Dushi” (hij smaakte ook erg dushi!) :O 1 januari (zonder kater) weer richting het strand voor een nachtje, want er moest nog afscheid worden genomen.

Al weken zo niet maanden worden we gewaarschuwd voor de onmenselijke temperaturen. Nou was het toevallig de eerste dag dat we er waren (begin november) een graad of 36, maar heel veel warmer hebben we het niet zien worden en al met al was het goed te doen. Maar toch kwamen de doemverhalen, december zou zo verschrikkelijk zijn dat je havaianas spontaan aan het asfalt zouden smelten. Nou weten we hoe dat afliep na onze zonloze strandtrip. Dus toen december warm was, maar zeker nog goed uit te houden, werden we gewaarschuwd voor januari. Januari zou zo verschrikkelijk zijn dat je havaianas van je voeten zouden wegbranden met verbrandde voetzolen tot gevolg!

Je begrijpt we zaten wat angstig in de bus. Zouden we genoeg hebben aan drie flessen zonnebrandcreme en zou factor 30 wel genoeg zijn? Eenmaal daar aangekomen direct naar het strand gegaan, want de zeewind en –water zou ons daar nog wel enige verkoeling bieden.

Vervolgens heb ik twee dagen onder een parasol en twee grote strandhanddoeken liggen kleumen! Op dag twee werden we zelfs weggejaagd door een kleine storm en toen we later die middag een (veeeeels te groot) ijsje gingen halen werden we op de terugweg zeiknat geregend. De temperatuur was op dat moment 21 graden. Dat is, nu de sneeuw gesmolten is, zo’n 10 tot 15 graden warmer dan in NL of zo? Nou boehoe, we waren niet onder de indruk!

Natuurlijk worden we nu gewaarschuwd voor de tweede helft van januari (zo warm dat de knopen van je broek littekens in je huid branden) en februari (ik gok dat er dan een negatief reisadvies wordt afgegeven voor Brazilie). Maar goed, we mogen niet zeuren, want wij hebben vorig jaar tegen diezelfde Brazilianen verteld dat het in Nederland noooooit sneeuwde en die arme latino’s stonden toen tot hun knieën in de sneeuw op de Dam.

Voor wat betreft de rest van de maanden, we zullen het nooit weten. Want onze Porto-Alegre-en-omgeving-trip zit erop. Na twee maanden hier gewoond te hebben zijn we toe aan iets anders, maar is het tegelijkertijd ook een beetje verdrietig om afscheid te nemen. En zijn we heel dankbaar voor zoveel gastvrijheid die we waarschijnlijk nooit kunnen gaan terugbetalen (niemand trekt vrijwillig twee maanden bij mij in).

En inmiddels zijn we al weer heel ver weg. Gisteravond zijn we om 19:00 met de nachtbus gegaan en vanochtend kwamen we iets na 09:00 aan. Het was een ervaring, waar er vast nog meer van gaan komen, maar het was te doen. We hadden genoeg te eten mee (je zult maar honger krijgen). En met een luisterboek kom je al een heel end. Het meegenomen puzzelboekje was niet zo’n succes, gezien de rijstijl van de Zuid-Amerikanen. Dat gezegd hebbende: Ik haat Haat HAAT buswc’s! *ril*

Natuurlijk zijn busstoelen nooit ruim genoeg wanneer je ruim 1.90 bent, maar over het algemeen viel er goed in te slapen. Ok, ik ietsje beter dan Roel (die heeft 2,5 uur van de 14 geslapen). Dus ik denk dat we officieel kunnen zeggen dat we hier nog niet te oud voor zijn (maar wel een recovery-dag nodig hebben!).

Op dit moment zijn we aan het uitpuffen bij ons hostel en plannen aan het maken voor de komende dagen (Iguazu waterfalls, Itaipu dam, drielandenpunt Argentinie, Brazilie, Paraguay) dus voorlopig vermaken we ons hier nog wel even. Dat gezegd hebbende. Jamiroquai roept vanuit de lounge-area, dus ik duik nu maar eens het zwembad in!