Nadat ons ontzettend luie weekend zwart op wit stond voelden we ons vreemd genoeg geroepen om toch nog maar het een en ander te gaan ondernemen. Was het het feit dat het einde in zicht was of de verantwoordelijkheid om onze trouwe lezers wat beters voor te schotelen? Ik weet het niet. Maar actief waren we.

Het begon allemaal met een wandeling naar de pier. Vooralsnog had de wind ons steeds weggewaaid. Maar nu moest het er maar van komen en gingen we op de Rambla maar eens rechts in plaats van links. Dit gedeelte van de Rambla wordt duidelijk wat minder bewandeld maar biedt wel woonruimte aan vele zwervers. Sommigen hebben er een prachtig onderkomen weten te creëren en ik had zelfs een beetje ontzag voor de held die zich hoog en droog in een of andere toren/oven in de zee had genesteld, je kunt het slechter treffen.

Eenmaal op de pier, bleek deze een soort van optische illusie, want er leek geen einde aan te komen. Gelukkig was er een grote diversiteit aan vissers waardoor er genoeg te zien was. Eenmaal aan het einde van de pier werd er een gigantische vis gevangen (metertje of zo). Natuurlijk hebben we hier geen foto’s van want onze trip was een spontane actie. Om het goed te maken hebben we nog wel wat “Coloniaalse vissen” in het fotoboek gezet.

Donderdag gingen we met wat studenten en met een gids en wat studenten naar een “kasteel”. Het is haast zielig je te realiseren dat er echt maar zo weinig toeristische trekpleisters in Montevideo zijn. Om dit te compenseren was er een vrouw die toch ruim een uur wist te vertellen over de maker en geschiedenis van het kasteel. En helaas was dit zo’n veertig minuten te lang. Gelukkig werd ik gehinderd door mijn gebrek aan kennis van de Spaanse taal waardoor alleen de woorden: ‘zeven’, ‘alchemist’, ‘de letter H’ en ‘homo’ zijn blijven hangen. Wij waren nog het meest geïnteresseerd in de menukaart omdat er in het kasteel ook een ‘verrassend’ restaurant zat. Het kasteel mogen jullie zelf in het fotoboek bewonderen.

Daarna was er bier aan zee met een aantal medestudenten. Het leuke aan reizen is dat je je altijd in een ontzettend willekeurige groep bevindt. Je kunt je ‘vrienden’ op reis immers niet uitzoeken. Maar ik denk dat we het getroffen hebben want het was een leuke avond. Wat nog leuker was is dat wij veruit het jongste waren en dat ook veertigers, vijftigers en zestigers er gewoon voor een aantal maanden of jaren op uit gaan.

Van het weekend hadden we nog één ding te doen. The must-see: Colonia del Sacramento. Een koloniaals stadje wat je dus niet mag missen tijdens je verblijf in Uruguay. Om ons te straffen voor ons luie weekend (we waren uiteindelijk ook te lui om popcorn te maken) hadden de weergoden regen en een matige temperatuur voorspeld. Dus we besloten vrijdagavond -terwijl het met bakken naar beneden viel- om bij redelijk weer op de bonnefooi naar de busterminal te gaan.

Zaterdagochtend bleek dat de weergoden zelf ook wel houden van luie weekenden want het zonnetje straalde aan een blauwe hemel. Eenmaal bij het busstation konden we nog kaartjes krijgen voor de bus van 10 minuten later. De bussen in Uruguay zijn prima en tweeënhalf uur zijn goed te doen met boek, MP3-speler en uitzicht.

Colonia is een beeldig stadje maar ook een tourist-trap. Waar Montevideo geen toeristen heeft, troffen wij hier voor het eerst weer tweetalige menukaarten aan. Tweetalige menukaarten betekenen ook twee keer de prijs. En dus aten we twee handjes nachos met wat dip en gehakt voor €20,-. Bij de prijs inbegrepen zat overig wel de huishond die braaf op het stoepje de wacht hield met zijn ogen dicht.

Verder hebben we rondgelopen, foto’s gemaakt, ons verbaasd over de vele toeristen en ons bijna van de vuurtoren af laten blazen. Als je in de buurt bent is het zeker leuk om een paar uurtjes rond te lopen (langer is niet echt nodig). En zo zijn we op het einde van de middag op het grasveld op het dorpsplein beland. Waar we in het zonnetje wat hebben gelezen en geslapen (zwaar joh, dat toeristisch doen!) Ook hier kregen we weer een hond toegewezen die de hele tijd braaf aan onze voeten lag te snurken. En even leek het huisje, boompje, beestje compleet toen er ook nog een 3-jarige dochter tussen ons in kwam zitten. Deze ging alleen weer vrij snel op zoek naar andere ouders die ze wel kon verstaan.

Prima dagje dus. En ons weekendje van vorige week is ook meteen gerechtvaardigd, want we hebben huisgenoten! Het begon met een Japans meisje op vrijdag, gevolgd door een Oostenrijkse man op zondag en zondagnacht(?) kwam er ook nog een Duitse vrouw binnen lopen. Dus het is gedaan met de rust. We zijn niet meer de baas over de afstandsbediening en bergen popcorn eten zit er ook niet meer in, want een beetje vriendelijke reiziger deelt dit.

Al dat extra volk betekent ook dat ik mijn juf voor de laatste week moet delen. Roel heeft deze week een Kazach als klasgenoot (zal ik de Boratopmerking zelf maar alvast maken?) die al 8 talen (!!!) vloeiend spreekt (zijn Spaans niet meegerekend, maar wij zouden tekenen voor zijn Spaans). Als het niet zo’n leuke man was geweest had ik hem gehaat uit pure jaloezie. Ikzelf weet nog niet zo goed wat ik van mijn klasje vind. Het gaat namelijk vooral ten koste van mijn spreektijd… Maar het is wel eens leuk om te zien hoe ik het nou doe in vergelijking tot anderen. En dat is nog helemaal niet zo slecht. Ergens vorige week is namelijk het kwartje gevallen (“me callo la ficha”), dus praat ik ‘gewoon’ best wel een beetje Spaans! Absurd! Met dank aan alle privélessen (bij gebrek aan klasgenoten) en mijn mentor die me elke vrijdag een presentatie laat geven.

Nu zijn er nog maar drie lessen en dan ‘zit Uruguay er op’. Morgen gaan we nog op een excursie (naar de Burj al Arab) en zaterdag sluiten we af met een lunch bij Mercado del Puerto waar we dan eindelijk Parilla gaan eten... Want zondag stappen we in het vliegtuig naar Brasil; La, la, la, la, la, la, lala, Brasil!!